ΣΙΣΥ- ΦΩΣ

H νέα δράση της ομάδας ΕΝ ΦΛΩ νοηματοδοτείται από την μυθική διήγηση της σισύφειας προσπάθειας. Η συγκεκριμένη θεματική-σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρη- παρακινεί την ομάδα, που παραμένει πάντα ιδιαίτερα ευαίσθητη σε κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα, να ερευνήσει αρθρώνοντας  ερωτήματα για την  ανθρώπινη συνθήκη -με κάθε εργαλείο που τα μέλη της ομάδας διαθέτουν- και να επιχειρήσει να συνομιλήσει  γι αυτά με το κοινό της τέχνης.

Ας έρθουμε στην  εικόνα του Σίσυφου με το βράχο που σπρώχνει, μάταια κάθε φορά ,με απίστευτο κόπο μέχρι την κορυφή.

Ο Καμύ γράφει: «Αν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωάς του είναι συνειδητός: γιατί  τι θα άξιζε μια ποινή  άν σε κάθε του βήμα στηριζόταν στην ελπίδα του να τα καταφέρει;».  Αυτή η εικόνα μας οδηγεί στο να αντιληφθούμε την ικανότητα , αυτή του ανθρώπου, «να αποδέχεται το απαράδεκτο» το οποίο ανάλογα με το άν βιώνεται μέσα στη συνειδητότητα ή στη ριζική προβολή, μεταμορφώνεται σε εφόδιο ή σε καταδίκη.»

 «Είναι κατανοητό ότι ο Σίσυφος είναι ένας παράλογος ήρωας, αυτό που τον έφτασε ως εκεί είναι το πάθος του για τη ζωή, κι είναι ακριβώς η ίδια η ζωή που τώρα του δείχνει το άλλο της πρόσωπο, τον ογκόλιθο. Εκεί τον αναμένει η συνάντηση με τον ίδιο του τον «εαυτό».

Ο Καμύ σοφά συνοψίζει ότι «η ευτυχία και το παράλογο είναι παιδιά της ίδιας γης και ότι είναι αδιαχώριστα.  Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά  και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα». Οπότε ο ογκόλιθος είναι η ίδια η ζωή που θα πρέπει ο καθένας από μας , να αποδεχτεί συνειδητά και να απαιτήσει όχι μόνο να τη βιώσει μα και να τη γνωρίσει πριν ακόμα την «καταλάβει». Ο Σίσυ-φως διδάσκει την απόλυτη πίστη που αρνείται τους θεούς και σηκώνει ογκόλιθους. Κι εκείνος κρίνει ότι όλα είναι «καλό».

Βασισμένη στους προβληματισμούς που διαμορφώνονται ερμηνεύοντας το μύθο του Σίσυφου, η ομάδα ΕΝ ΦΛΩ , προτείνει μια τρισδιάστατη κατασκευή με χαραγμένες επιφάνειες οι οποίες θα προσφέρονται για frottage. Το κοινό αφού θα αποτυπώνει το/τα έργο/α που επιθυμεί με υλικά που θα του δίνονται, θα μπορεί να το/τα κρατήσει. Από την δράση αυτή απευθύνονται με εικαστικό λόγο τα ερωτήματα:

Πώς προσδιορίζεται μια κίνηση που διαρκώς ματαιώνεται;

Πώς αντιλαμβανόμαστε μια καταναγκαστική κίνηση που επαναλαμβάνεται χωρίς ποτέ να φτάνει στην τελική πτώση;

Πώς υποστηρίζεται μια εργασία όταν της αφαιρούμε την αναγκαιότητα;

Πώς αναιρείται το δικαίωμα της δικαίωσης μέσα από το μόχθο;

Πώς η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να μεταμορφωθεί σε αέναη καταδίκη;

Πώς μια καταδίκη βιώνεται ως γνωστική δοκιμασία;

Πώς η συνειδητοποίηση μπορεί να μεταμορφώσει τη δοκιμασία σε πλεονέκτημα;

Πώς μπορεί να προκύψει  “φως” βιώνοντας  την ανθρώπινη περιπέτεια;