Μόνον ο άνθρωπος μπορεί να είναι εχθρός για τον άνθρωπο, μόνο αυτός μπορεί να του κλέψει το νόημα των πράξεων του και της ζωής του επειδή μόνον αυτός μπορεί να το επιβεβαιώσει στην ύπαρξη του, να το αναγνωρίσει στην πραγματικότητα ως ελευθερία. Σιμόν ντε Μπωβουάρ, Η ηθική της αμφισβήτησης
Η τιμωρία του Σίσυφου είναι πράξη εχθρική από εκείνους τους ανθρώπους που θέλησαν να κλέψουν το νόημα της εργασίας του που μετατράπηκε σε καταναγκαστική ώστε αυτοί οι άνθρωποι να του κλέψουν και την Ζωή. Ο Σίσυφος ήταν ένας εξωστρεφής και ετεροστεφής άνθρωπος που αντλούσε αρκετά αποθέματα δύναμης από την ικανότητα του για αυτονομία. Ένα κομμάτι της αυτονομίας του το οφειλή στην ικανότητα του για παιχνίδι (Παιχνίδι ήταν το ξεγέλασμα του Δία, του Άδη, του Άρη και όλες οι περιστροφές και η κινητοποίηση της γυναίκας του στο πάνω κόσμο όπου τον φέρνει στο πλεονέκτημα της επαναφοράς του στην Ζώσα κατάσταση και την καταναγκαστική επαναληπτικότητα της πράξης που του επιβλήθηκε.)
Ο Σίσυφος εμπλέκεται σε έναν συσχετισμό της εργασίας και του παιχνιδιού ως πολιτισμική συμπεριφορά στην ασκούμενη πάνω του εξουσία. Οι συσχετισμοί μας επιβάλλονται από τους τρόπους του πολιτισμού και από την διαδικασία εκοινωνισμού που υποφέρουμε, είτε τυχαίνει να είναι επίκαιροι είτε τυχαίνει να είναι αναχρονιστικοί, είτε ωφέλιμοι είτε καταστρεπτικοί της προσαρμοστικότητας και της θεμελιώδους ανθρωπινότητας μας. Ο Σίσυφος παίζει και εργάζεται καταναγκαστικά. Από τα δυο η εργασία έχει μεγαλύτερο κύρος και ας θεωρείται ξένη προς τον άνθρωπο -είναι κάτι σαν πειθαρχημένη διεργασία διάσωσης, που σώζει ένα χρήσιμο κοινωνικό προϊόν από τις ακαταστασίες της εγγενούς οκνηρίας του ανθρώπου- ( υποστηρίζει ο κοινωνιολόγος Νταίηβιντ Ρήσμαν). Η εργασία θεωρείται πιο σημαντική από το παιχνίδι γι' αυτό δημιουργήθηκε μια παράδοση ή και μια επιδίωξη η εργασία να μοιάζει όλο και λιγότερο με το παιχνίδι και να προδιαγράφεται ως παραγωγική, χρηματισμένη και ωρομίσθια.
Η επαναληπτικότητα του Σισύφειου μόχθου είναι σχεδόν άχρονη γιατί είναι κατά εξακολούθηση και εικοσιτετράωρη. Ο μόχθος μιας νοικοκυράς θεωρείται Σισύφειος, απλήρωτος και ανωριαίος, ένα παιχνίδι με τις κούκλες. Η αντίληψη ότι η εργασία δεν είναι παιχνίδι και το παιχνίδι δεν είναι εργασία, δεν βοηθάει την πάλη για αυτονομία αλλά για μια ψευδή ανεξαρτησία με πρόσχημα τον ελεύθερο χρόνο που είναι μια φροντίδα, έξω από την εργασία, με δυνατότητα να παίξεις, και πλέον να καταναλώσεις ότι έχεις παράγει στην διάρκεια της εργασίας. Οπότε το παιχνίδι στον ελεύθερο χρόνο προσανατολίζεται στην εργασία που είναι εξαρτημένη συνθήκη και το παιχνίδι γίνεται εξαντλημένη συνθήκη ζωής μια και καταναλώνεις-εξαντλείς αυτά που παράγεις. Το παιχνίδι ιδιωτοπίζεται και εμείς δεν είμαστε αυτόνομοι. Αρχίζεις να είσαι ευχαριστημένος που εργάζεσαι και παίζεις καταναλώνοντας. Είσαι, κίβδηλα και κοπιαστικά ευχαριστημένος, που εργάζεσαι και επιβεβλημένα παίζεις λαίμαργα για να εξαντλήσεις τα αποθέματα ώστε να χρειαστεί να δουλέψεις πάλι σοβαρά για να παράγεις αυτό που θα χαθεί στο παιχνίδι.
Υπάρχουν δύο τρόποι να περιορίσουμε τις απαιτήσεις της εργασίας των σύγχρονων Σίσυφων: ο ένας δια μέσου του αυτοματισμού -που θα αποσπούσε την προσοχή πολλών από εμάς από τις παραγωγικές διαδικασίες, και ο άλλος, υποστηρίζει ο Νταίηβιντ Ρήσμαν, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων απροσωπίας στην παραγωγική και διανεμητική μας διαδικασία.
Στην κοινωνικότητα λειτούργησε μέχρι στιγμής ο εργάτης, ήρθε η σειρά του καταναλωτή και τώρα αναδύεται και ελπίζω γρήγορα ο παίζοντας. Παιχνίδια εκοινωνισμού είναι το facebook. Οι καλλιτέχνες θα είναι από τους πρώτους που θα εξοικειωθούν με τον παίζοντα στην πραγματική ζωή. Όλα τα κατορθώματα των καλλιτεχνών είναι στο περιθώριο συνειδητοποιημένων παιχνιδιών στον αιώνα τον άπαντα. Θα έλεγα ότι η προσπάθεια των Εν-Φλώ να ανασυστήσει το παιχνίδι είναι σχεδόν, εξ ίσου δύσκολο με το να ανασυστήσει την ικανότητα για εργασία.
Ο Σίσυφος είναι ο κατεξοχήν κάτοχος και των δυο δεξιοτήτων εργασίας και παιχνιδιού, ένα παιχνίδι παραπλάνησης της εξουσίας που τον επιφόρτισε με καταναγκαστική εργασία, μια διαδικασία επαναλαμβανόμενη, ρουτινιάρικη και τόσο ωρολόγιας που είναι προβλέψιμη για τα αποθέματα που θα παράγει αλλά ο Σίσυφος παίζοντας σέρνει ότι παράγει δηλαδή τα αποθέματα και έτσι στην ουσία η εργασία του είναι αντιπαραγωγική, άρα ψεύτικα παραγωγική γιατί δεν παράγει απόθεμα αλλά αντιέργο. Οι Εν-Φλώ εργάζονται συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση γι αυτό και οι προτάσεις τους έχουν την παιγνιώδη διάθεση και εξέλιξη ενός πληθυντικού ενικού -πολλοί μαζί κάνουν κάτι, όπως επίσης ενός ενικού πληθυντικού, μια ιδέα αναπτύσσεται από πολλούς. Επιχειρούν επανειλημμένα να μετουσιώνουν την καταναγκαστική εργασία σε ένα προκλητικό - φαινομενικά ατελέσφορο και άχρηστο- παιχνίδι. Η εμμονή τους να κυλούν και να έλκουν το «σισύφειο βάρος» από δρόμο σε δρόμο κι από πόλη σε πόλη αυτής της χώρας, υποδηλώνει τη θέλησή τους να αντιστέκονται επίμονα σε κάθε επιβολή που ισοπεδώνει τη φαντασία, το παιχνίδι, τη δημιουργικότητά τους. Οι σισύφειες πορείες τους τροφοδοτούνται από «όνειρα ακούρευτα» και ανεφοδιάζονται από την πίστη τους ότι κανένα παιχνίδι δεν είναι χαμένο εκ των προτέρων. Σας καλούν να συνοδοιπορήσετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου